هدف خلقت از دیدگاه قرآن "1"

ولی ما در قرآن،هیچ یک از این حرفها را نمی بینیم و به این صورت نیست. در قرآن،یکجا تصریح میکند：

"وَمَا خَلَقتُ الْجِنَّ وَالانس… و جنیان و آدمیان را نیافریدم،مگر برای اینکه عبادتم کنند".

واین ممکن است برای فهم ما خیلی ثقیل باشد که آخر،عبادت،چه فایده ای برای خدا دارد؟

عبادت،که نمیتواند برای او فایده ای داشته باشد و چه فایده ای برای بشر دارد که بشر خلق بشود 

که خدا را عبادت بکند، ولی به هرحال،قرآن ،این مطلب را در کمال صراحت ذکرکرده؛

یعنی عبادت را به عنوان غایت خلقت ذکر نموده است.

ما هرگز در قران به این منطق برخورد نمیکنیم که انسان ،آفریده شده است که هرچه بیشتر بداند و هرچه بیشتر 

بتواند،تا اینکه انسان،وقتی دانست و توانست،خلقت به هدف خود رسیده است."دوپست قبل"

بلکه،انسان،آفریده شده است که خدا را پرستش کند و پرستش خدا ،خود،هدف است.

اگر انسان بداند و هر چه بیشتر بداند و هرچه بیشتر بتواند؛ ولی مسئله ی شناخت خدا که مقدمه ی پرستش است و

عبادت خداوند در میان نباشد،بسوی هدف خلقت گام برنداشته است و از نظر قرآن،سعادتمند نیست.

از نظر قرآن،انبیاء آمده اند ،برای اینکه بشر را به سعادت خودش که غایت سعادت از نظر آنها پرستش خداوند است،

برسانند.

طبعأ به این معنا در منطق اسلام ،هدف اصلی از زندگی ،جز معبود چیز دیگری نمیتواند باشد.

یعنی قرآن میخواهد انسان را بسازد و میخواهد به او هدف و آرمان بدهد ،

و هدف و آرمانی که اسلام میخواهد بدهد،فقط خداست وبس.

و هر چیز دیگری،جنبه ی مقدمی دارد ،,نه جنبه ی اصالت و استقلال و هدف اصلی.